Hindi Ako Isda—Nanlalang Sa Kaliwan

Hindi Ko Inaasam ang Panalo—I Inaasam ang Kaliwan

Noong una, akalain kong mahjong ay ingay. Isang makina ng dopamine at flashing lights. Pero nakaupo ako sa 2 a.m., narinig ang malambot na klack ng mga tile—mas tahimik kaysa anumang jackpot.

Ang mga ginto’y tile ay hindi sumisigaw. Sila’y hininga.

Bawat spin ay tanong: ‘Bakit ko pa rin nagpapagpalaya kahit walang panalo?’ Hindi dahil sa talaan—kundi dahil sa paghinto, tandaan ko sarili ko.

Ang Ritmo ng Pag-asa

Sa Lagos, tinuro sakin ni nanay na mas mataas ang kaliwan kaysa ingay. Sa Edinburgh, itinuro sakin ni tatay kung paano maaaring banal ang katahimikan.

Hindi mahjong Hule ang nagbibigay ng pera—itinuturo nito ang pagkakaroon.

Kapag tumatakbo ang reels at wala mang nangyari? Hindi ito pagkabigo. Ito ay sandali mo bigyan ng hininga mo.

Ang Huling Panalo Ay Nasa Loob Mo

Tawag nila ‘talaan.’ Pero tawag ko ito’y ritwal.

Ang bar-shaped tiles? Hindi sila prinsipyo—kundi alaalahan na umaabot nang dahan-dahan.

Bawat isa’y dala ng malambot na kaligayahan: ang echo ng kamay ni lola mong inilalagay sa mesa ng kahoy, ang hum sa jazz sa bintana ng café tuwing alas madaling gabi.

Hindi tayo naglalar para manalo. Naglalar tayo upang makita—ng sarili natin.